โปรโมทสินค้าฟรี ซื้อ ขาย เช่า บริการ ลด แลก แจก แถม แห่งใหม่ ลงประกาศฟรีได้ไม่จำกัด

บริการด้านอาหาร: อาหารช่วยเร่งการเผาผลาญ ช่วยลดไขมันสะสม ลดแคลอรี่ส่วนเกิน

อาหารบางอย่างสามารถช่วยเร่งกระบวนการเผาผลาญได้ โดยเฉพาะอาหารจากพืชที่มีไขมันอิ่มตัวน้อย ซึ่งสิ่งเหล่านี้สามารถช่วยในการรักษาระดับไขมันที่ดีต่อสุขภาพและช่วยส่งเสริมการเผาผลาญให้มีประสิทธิภาพมากขึ้น     

ถึงแม้ว่าการรับประทานอาหารจะเป็นการเติมพลังงานให้กับร่างกาย และช่วยให้เรามีแรงในการทำกิจกรรมต่าง ๆ แต่การรับประทานอาหารบางอย่างมากเกินไปก็สามารถทำให้เกิดการสะสมพลังงานได้เช่นกัน

อาหารที่กระตุ้นการเผาผลาญไม่ว่าจะเป็นธัญพืชเต็มเมล็ด ผลไม้ ผัก และพืชตระกูลถั่ว อาหารเหล่านี้ยังช่วยเพิ่มจุลินทรีย์ที่ดีในลำไส้ ซึ่งจุลินทรีย์ที่สมดุลมีส่วนเกี่ยวข้องกับการเพิ่มขึ้นของระบบเผาผลาญ รวมถึงยังช่วยดูดซึมสารอาหารที่ดีและลดการอักเสบได้ ซึ่งสิ่งเหล่านี้มีศักยภาพในการปรับปรุงระบบเผาผลาญในร่างกาย

 
7 อาหารช่วยเร่งการเผาผลาญ

 
1. ชาเขียว

ชาเขียวมีคาเทชินซึ่งเป็นสารต้านอนุมูลอิสระชนิดหนึ่งที่สามารถช่วยเพิ่มการเผาผลาญและเสริมการเกิดออกซิเดชันของไขมัน นอกจากนี้ชาเขียวยังมีคาเฟอีนในปริมาณอีกเล็กน้อย ซึ่งเมื่อรวมกันแล้วทำให้สารเหล่านี้สามารถกระตุ้นระบบประสาทและเพิ่มการเผาผลาญไขมัน และนำไปสู่การกระตุ้นการเผาผลาญพลังงานในที่สุด

 
2. ถั่ว

ถั่วหลากชนิดเป็นแหล่งโปรตีนและไฟเบอร์ที่ดี ซึ่งสามารถช่วยเพิ่มการเผาผลาญและทำให้เรารู้สึกอิ่มนานขึ้น ถั่วยังมีดัชนีน้ำตาลต่ำ ซึ่งหมายความว่าสามารถช่วยป้องกันระดับน้ำตาลในเลือดซึ่งจะส่งผลต่อการเผาผลาญพลังงานที่ดี

 
3. อัลมอนด์

อาหารกระตุ้นการเผาผลาญอีกอย่างที่ดีคืออัลมอนด์ เพราะเต็มไปด้วยโปรตีน ไขมันดี และไฟเบอร์ ซึ่งช่วยเพิ่มการเผาผลาญและส่งเสริมการลดน้ำหนัก สารอาหารเหล่านี้สามารถช่วยเพิ่มความอิ่มและทำให้ระดับน้ำตาลในเลือดคงที่ได้ นอกจากนี้การรับประทานอัลมอนด์ยังช่วยให้กระบวนการย่อยอาหารช้าลง ส่งเสริมการปลดปล่อยพลังงานอย่างค่อยเป็นค่อยไป

 
4. ผักโขม

ผักโขมมีแคลอรีต่ำและมีไฟเบอร์สูง จึงทำให้เป็นอาหารที่กระตุ้นการเผาผลาญได้ดี นอกจากนี้ยังมีธาตุเหล็กและแมกนีเซียมสูง รวมถึงยังมีสารต้านอนุมูลอิสระและวิตามินช่วยให้สุขภาพเซลล์โดยรวมดีขึ้น

 
5. เมล็ดเจีย

เมล็ดเจียอุดมไปด้วยไฟเบอร์ โปรตีน และไขมันที่ดีต่อสุขภาพ เช่น กรดไขมันโอเมก้า 3 ซึ่งเมื่อบริโภคเข้าไปจะทำให้เกิดสารคล้ายเจลในกระเพาะอาหาร ซึ่งช่วยให้การย่อยอาหารทำงานได้ช้าลง ช่วยรักษาระดับน้ำตาลในเลือดให้คงที่ และทำให้การปล่อยพลังงานเข้าสู่ร่างกายเป็นไปอย่างช้า ๆ และต่อเนื่อง

 
6. ผลเบอร์รี่

ผลเบอร์รี่มีแคลอรีต่ำและมีสารต้านอนุมูลอิสระสูงโดยเฉพาะแอนโทไซยานิน บลูเบอร์รี่ ราสเบอร์รี่ และสตรอเบอร์รี่สามารถช่วยเพิ่มการเผาผลาญและช่วยให้การลดน้ำหนักเป็นไปอย่างมีประสิทธิภาพ ช่วยให้ความไวของอินซูลินดีขึ้นและช่วยลดการอักเสบ นอกจากนี้ปริมาณไฟเบอร์ในผลเบอร์รี่ยังช่วยย่อยอาหารและช่วยส่งเสริมอัตราการเผาผลาญให้ดีขึ้นด้วย

 
7. ขิง

ขิงมีคุณสมบัติในการช่วยเพิ่มการเผาผลาญพลังงานในร่างกายและช่วยให้ร่างกายสามารถเผาผลาญแคลอรี่ส่วนเกินได้มากขึ้น ช่วยกระตุ้นการผลิตเอนไซม์ย่อยอาหาร ช่วยเพิ่มการดูดซึมสารอาหารและนอกจากนี้ขิงยังมีคุณสมบัติในการช่วยต้านการอักเสบที่ส่งผลทางอ้อมต่อระบบเมตาบอลิซึมในร่างกายได้

สร้างจุดเด่นให้เมนูสุกี้ อร่อยเข้มข้น สามารถนำไปสร้างรายได้

การสร้างจุดเด่นให้เมนูสุกี้ อร่อยเข้มข้น เพื่อนำไปสร้างรายได้นั้น ต้องอาศัยการผสมผสานระหว่างรสชาติที่เป็นเอกลักษณ์ วัตถุดิบคุณภาพ และการนำเสนอที่น่าสนใจ นี่คือแนวทางและไอเดียที่คุณสามารถนำไปปรับใช้ได้:

1. พัฒนาน้ำจิ้มสุกี้สูตรพิเศษ "เข้มข้น จัดจ้าน":

หัวใจสำคัญ: น้ำจิ้มคือตัวชูโรงของสุกี้ ลองคิดค้นสูตรน้ำจิ้มที่ไม่เหมือนใคร โดยอาจจะปรับจากสูตรดั้งเดิม หรือสร้างสรรค์รสชาติใหม่ที่ถูกปากกลุ่มเป้าหมายของคุณ
ความเข้มข้น: เน้นรสชาติที่เข้มข้น กลมกล่อม มีมิติ ไม่หวานหรือเค็มโดดจนเกินไป
ความหลากหลาย: อาจมีน้ำจิ้มให้เลือกหลายแบบ เช่น น้ำจิ้มสุกี้โบราณ, น้ำจิ้มสุกี้พริกสด, น้ำจิ้มสุกี้เต้าหู้ยี้เข้มข้น, หรือน้ำจิ้มซีฟู้ดสำหรับคนชอบรสจัดจ้าน
วัตถุดิบลับ: ลองเพิ่มวัตถุดิบลับเฉพาะของคุณ เช่น สมุนไพรบางชนิด, เครื่องเทศพิเศษ, หรือซอสโฮมเมด
ความสดใหม่: ใช้วัตถุดิบสดใหม่ในการทำน้ำจิ้ม เช่น พริก กระเทียม รากผักชี มะนาว


2. คัดสรรวัตถุดิบคุณภาพ "สด ใหม่ น่าทาน":

เนื้อสัตว์: เลือกเนื้อหมู เนื้อวัว หรือเนื้อไก่ ส่วนที่มีคุณภาพดี สดใหม่ อาจมีตัวเลือกเนื้อหมักสูตรพิเศษของร้าน
อาหารทะเล: หากมีเมนูสุกี้ทะเล ควรเลือกอาหารทะเลที่สดใหม่ ไม่คาว เช่น กุ้งตัวโต ปลาหมึกกรอบ หอยแมลงภู่สด
ผักสด: เน้นผักสด กรอบ หลากหลายชนิด เช่น ผักบุ้ง กะหล่ำปลี ผักกาดขาว ขึ้นฉ่าย วุ้นเส้น เห็ดต่างๆ
ลูกชิ้น/เต้าหู้: เลือกลูกชิ้นและเต้าหู้ที่มีคุณภาพดี อาจมีลูกชิ้นโฮมเมดหรือเต้าหู้ทำเองเป็นจุดเด่น


3. สร้างสรรค์ชุดสุกี้ "สุดคุ้ม อิ่มอร่อย":

ชุดเริ่มต้น: สำหรับทาน 1-2 ท่าน เน้นวัตถุดิบพื้นฐานในราคาที่เข้าถึงง่าย
ชุดครอบครัว: สำหรับทาน 3-4 ท่าน มีความหลากหลายของเนื้อสัตว์และผักมากขึ้น
ชุดพรีเมียม: เน้นวัตถุดิบเกรดพิเศษ เช่น เนื้อวากิว อาหารทะเลสดใหม่ หรือเห็ดนำเข้า
ชุดมังสวิรัติ/วีแกน: ตอบโจทย์ผู้ทานมังสวิรัติด้วยผัก เต้าหู้ และลูกชิ้นเจหลากหลายชนิด พร้อมน้ำจิ้มสูตรพิเศษ
ชุด DIY: ให้ลูกค้าเลือกวัตถุดิบที่ต้องการได้เอง


4. เพิ่มความพิเศษและลูกเล่น:

น้ำซุปหลากหลาย: มีน้ำซุปให้เลือกมากกว่า 1 ชนิด เช่น น้ำซุปใส, น้ำซุปดำ, น้ำซุปต้มยำ, หรือน้ำซุปหม่าล่า (หากกลุ่มเป้าหมายชื่นชอบ)
ไข่ไก่สด: เสิร์ฟพร้อมไข่ไก่สดสำหรับใส่ลงในน้ำซุปเพิ่มความอร่อย
วุ้นเส้น/บะหมี่: มีตัวเลือกเส้นให้ลูกค้าเลือกหลากหลาย
กระเทียมเจียว/พริกน้ำส้ม: เสิร์ฟพร้อมเครื่องเคียงเพิ่มรสชาติ
ของทานเล่น: อาจมีของทานเล่นระหว่างรอสุกี้ เช่น เกี๊ยวทอด, เฟรนช์ฟรายส์
เครื่องดื่ม: มีเครื่องดื่มหลากหลายให้เลือก


5. การนำเสนอที่น่าสนใจ "ดึงดูดใจตั้งแต่แรกเห็น":

จัดวางสวยงาม: จัดชุดสุกี้ให้ดูน่าทาน สีสันสดใส
บรรจุภัณฑ์: หากขายออนไลน์ ควรเลือกใช้บรรจุภัณฑ์ที่สะอาด ปลอดภัย เก็บความร้อนได้ดี และสวยงาม
ภาพถ่าย: ถ่ายภาพชุดสุกี้และน้ำจิ้มของคุณให้สวยงาม น่าดึงดูด สำหรับโปรโมทออนไลน์


6. การตลาดออนไลน์เพื่อสร้างรายได้:

โปรโมทจุดเด่น: เน้นย้ำความอร่อยเข้มข้นของน้ำจิ้ม สูตรพิเศษ วัตถุดิบคุณภาพ และความคุ้มค่าของชุดสุกี้
ช่องทางหลากหลาย: ขายผ่านโซเชียลมีเดีย (Facebook, Instagram), แอปพลิเคชันส่งอาหาร (GrabFood, LINE MAN, foodpanda), หรือสร้างร้านค้าออนไลน์
คอนเทนต์น่าสนใจ: โพสต์รูปภาพ/วิดีโออาหารที่น่าทาน, รีวิวจากลูกค้า, โปรโมชั่นพิเศษ
โปรโมชั่น: จัดโปรโมชั่นเปิดร้าน, โปรโมชั่นตามเทศกาล, หรือส่วนลดสำหรับลูกค้าใหม่/ลูกค้าประจำ
การมีส่วนร่วม: ตอบคำถามลูกค้าอย่างรวดเร็ว ให้ข้อมูลเกี่ยวกับเมนูและโปรโมชั่น
สร้างฐานลูกค้าประจำ: มีระบบสะสมแต้ม หรือมอบสิทธิพิเศษให้กับลูกค้าที่สั่งซื้อบ่อย


7. การตั้งราคาขาย:

คำนวณต้นทุน: วัตถุดิบ, ค่าบรรจุภัณฑ์, ค่าแก๊ส/ไฟฟ้า, ค่าแรง (ถ้ามี)
วิเคราะห์ราคาคู่แข่ง: สำรวจราคาชุดสุกี้ออนไลน์ในพื้นที่ของคุณ
พิจารณาคุณภาพ: ตั้งราคาให้เหมาะสมกับคุณภาพวัตถุดิบและความพิเศษของน้ำจิ้ม
กำหนดกำไรที่ต้องการ: ตั้งเป้าหมายกำไรที่เหมาะสมกับธุรกิจของคุณ
ราคาตามขนาด/ชุด: กำหนดราคาที่แตกต่างกันสำหรับชุดสุกี้ขนาดต่างๆ


ตัวอย่างการตั้งราคา (สำหรับอ้างอิง):

ชุดเริ่มต้น (1-2 ท่าน): 250 - 350 บาท
ชุดครอบครัว (3-4 ท่าน): 450 - 600 บาท
ชุดพรีเมียม: 700 บาทขึ้นไป (ตามวัตถุดิบ)
น้ำจิ้ม (แยกขาย): ขวดเล็ก 50 - 80 บาท, ขวดใหญ่ 100 - 150 บาท


ข้อเสนอแนะเพิ่มเติม:

ความสะอาด: ให้ความสำคัญกับความสะอาดของวัตถุดิบและกระบวนการทำอาหาร
ความรวดเร็วในการจัดส่ง: หากขายออนไลน์ ควรมีระบบจัดส่งที่มีประสิทธิภาพ
รับฟังความคิดเห็น: นำคำติชมของลูกค้ามาปรับปรุงและพัฒนาเมนู
การสร้างรายได้จากเมนูสุกี้ต้องอาศัยความอร่อยที่โดดเด่นของน้ำจิ้ม วัตถุดิบคุณภาพ การนำเสนอที่น่าสนใจ และการตลาดออนไลน์ที่มีประสิทธิภาพ หากคุณสามารถสร้างสรรค์สิ่งเหล่านี้ได้ โอกาสในการสร้างรายได้อย่างยั่งยืนก็มีสูงค่ะ!

หมอประจำบ้าน: ประจำเดือนไม่มา/ประจำเดือนขาด (Amenorrhea)

ประจำเดือนไม่มา หรือประจำเดือนขาด เป็นปัญหาที่พบได้บ่อยในผู้หญิงทั่วไป

ปกติผู้หญิงจะเริ่มมีประจำเดือนมาครั้งแรกระหว่างอายุ 11-14 ปี ถ้าเลยช่วงอายุนี้ไปแล้ว ยังไม่มีประจำเดือนมา ก็ถือว่าผิดปกติ ในที่นี้ขอเรียกว่า ภาวะประจำเดือนไม่เคยมา (primary amenorrhea)

ผู้หญิงบางคนเคยมีประจำเดือนมาเป็นประจำ แล้วอยู่ ๆ ก็ไม่มาหรือขาดหายไป ด้วยสาเหตุต่าง ๆ ในที่นี้ขอเรียกว่า ภาวะประจำเดือนขาด (secondary amenorrhea) ซึ่งเป็นอาการที่พบได้บ่อยกว่าภาวะประจำเดือนไม่เคยมา

สาเหตุ

ภาวะประจำเดือนไม่เคยมา อาจมีสาเหตุเกี่ยวกับความผิดปกติของรังไข่หรือฮอร์โมนในร่างกาย หรืออาจมีความผิดปกติทางโครงสร้าง (กายวิภาค) ของมดลูก หรือช่องคลอด เช่น เยื่อพรหมจรรย์ไม่เปิด ไม่มีมดลูก รังไข่ หรือช่องคลอดมาแต่กำเนิด เป็นต้น

แต่ส่วนมากจะมีสาเหตุจากการเจริญเติบโตเป็นสาว (แตกเนื้อสาว) ช้าโดยธรรมชาติ โดยไม่มีความผิดปกติใด ๆ เกิดขึ้น และมักจะมีประจำเดือนมาก่อนอายุครบ 16 ปี ถ้าเลยจากนี้ไปแล้วก็น่าจะมีสาเหตุที่ผิดปกติต่าง ๆ

ภาวะประจำเดือนขาด ที่พบได้บ่อย ก็คือ การตั้งครรภ์ การฉีดยาคุมกำเนิด หลังคลอดบุตร หรือให้นมบุตร ความเครียดทางจิตใจ เป็นต้น ส่วนน้อยอาจมีสาเหตุจากกลุ่มอาการถุงน้ำรังไข่ชนิดหลายถุง เนื้องอกของต่อมใต้สมอง ต่อมหมวกไตหรือรังไข่ การผ่าตัดมดลูกหรือรังไข่ทั้ง 2 ข้าง โรคชีแฮน โรคคุชชิง ตับแข็ง ภาวะต่อมไทรอยด์ทำงานเกิน ภาวะไตวายเรื้อรัง ภาวะโลหิตจาง รูปร่างผอมหรืออ้วนไป ร่างกายอ่อนแอจากการเจ็บป่วยเรื้อรัง เป็นต้น

สาเหตุดังกล่าวได้สรุปไว้ใน ตรวจอาการประจำเดือนขาด/ไม่มา


อาการ

ภาวะประจำเดือนไม่เคยมา บิดามารดาหรือตัวผู้ป่วยเอง สังเกตว่าประจำเดือนครั้งแรกยังไม่มา ทั้ง ๆ ที่เลยอายุควรจะมีประจำเดือน (อายุเลย 14 ปี)

โดยทั่วไปมักจะไม่มีความผิดปกติอื่น ๆ นอกจากมีสาเหตุจากความผิดปกติเกี่ยวกับรังไข่หรือฮอร์โมนก็อาจไม่มีการเจริญเติบโตทางเพศ เช่น หน้าอกแฟบเหมือนผู้ชาย ไม่มีขนรักแร้ หรือขนที่อวัยวะเพศ เป็นต้น

ในรายที่เกิดจากเยื่อพรหมจรรย์ไม่เปิด (imperforate hymen) ผู้ป่วยมักมีเลือดประจำเดือนออกทุกเดือน แต่จะคั่งอยู่ในช่องคลอดเพราะเยื่อพรหมจรรย์ปิดกั้นไว้ ผู้ป่วยอาจรู้สึกปวดท้องเป็นประจำทุกเดือน และอาจตรวจพบเยื่อพรหมจรรย์โป่งพองขึ้น เนื่องจากมีก้อนเลือดที่คั่งในช่องคลอดคอยดันเยื่อนี้ให้โป่งออก

ภาวะประจำเดือนขาด ผู้ป่วยซึ่งปกติเคยมีประจำเดือนมาเป็นประจำทุกเดือน อยู่ ๆ ก็ไม่มีประจำเดือนมา ส่วนมากจะไม่มีความผิดปกติอื่น ๆ นอกจากในรายที่เกิดจากการตั้งครรภ์ อาจมีอาการแพ้ท้อง

ในรายที่เกิดจากเนื้องอกของรังไข่ ต่อมหมวกไต หรือต่อมใต้สมอง อาจมีอาการผิดปกติ เช่น ปวดศีรษะเรื้อรัง ตามืดมัวลงเรื่อย ๆ มีหนวดและขนขึ้นผิดธรรมชาติ น้ำนมออกผิดธรรมชาติ เป็นต้น

ในรายที่เป็นโรคชีแฮน ก็อาจมีอาการอ่อนเพลีย เฉื่อยเนือย เต้านมแฟบ ขนรักแร้และขนที่อวัยวะเพศร่วง

ในรายที่เกิดจากโรคกังวลหรือซึมเศร้า ก็มักมีความวิตกกังวล นอนไม่หลับ เบื่อหน่าย ท้อแท้สิ้นหวัง

นอกจากนี้ อาจมีอาการแสดงต่าง ๆ ตามสาเหตุที่พบ เช่น กลุ่มอาการถุงน้ำรังไข่ชนิดหลายถุง โรคคุชชิง ภาวะต่อมไทรอยด์ทำงานเกิน ไตวายเรื้อรัง ซีด เป็นต้น


ภาวะแทรกซ้อน

ขึ้นกับสาเหตุที่ทำให้ประจำเดือนไม่มาหรือขาดประจำเดือน เช่น การตั้งครรภ์ กลุ่มอาการถุงน้ำรังไข่ชนิดหลายถุง โรคคุชชิง ภาวะต่อมไทรอยด์ทำงานเกิน ไตวายเรื้อรัง ภาวะซีด เป็นต้น


การวินิจฉัย

แพทย์จะวินิจฉัยขั้นต้นจากอาการ และตรวจหาสาเหตุโดยการตรวจภายในช่องคลอด ตรวจเลือด ตรวจปัสสาวะ เอกซเรย์ และอาจต้องทำการตรวจพิเศษอื่น ๆ


การรักษาโดยแพทย์

แพทย์จะให้การดูแลรักษา ดังนี้

1. ภาวะประจำเดือนไม่เคยมา ถ้ามีอาการผิดปกติอื่น ๆ ร่วมด้วย แพทย์จะตรวจหาสาเหตุ แล้วให้การรักษาตามสาเหตุที่พบ

ในรายที่เกิดจากเยื่อพรหมจรรย์ไม่เปิด อาจต้องผ่าตัดเปิดให้มีทางระบายของเลือดประจำเดือน

ในรายที่ร่างกายมีการเจริญเติบโตตามปกติ (เช่น มีการเจริญของเต้านม มีขนรักแร้ และขนอวัยวะเพศขึ้นตามปกติ) และไม่มีอาการปวดท้อง หรืออาการผิดปกติอื่น ๆ อาจรอดูจนอายุเกิน 16 ปี ถ้ายังไม่มีประจำเดือนมา แพทย์ก็จะทำการตรวจหาสาเหตุ แล้วให้การรักษาตามสาเหตุที่พบ

2. ภาวะประจำเดือนขาด ถ้ามีความผิดปกติอื่น ๆ ร่วมด้วย หรือสงสัยว่ามีสาเหตุที่ร้ายแรง แพทย์ก็จะทำการตรวจหาสาเหตุ แล้วให้การรักษาตามสาเหตุที่พบ

ถ้าเกิดจากการตั้งครรภ์ หรือโรคกังวลใจ ก็ให้การรักษาตามสาเหตุ

ในรายที่ไม่มีสาเหตุแน่ชัด และร่างกายเป็นปกติดีทุกอย่าง อาจรอดูสัก 3 เดือน ถ้ายังไม่มีประจำเดือนมา แพทย์ก็จะทำการตรวจพิเศษเพิ่มเติม


การดูแลตนเอง

ถ้าอายุเกิน 16 ปี แล้วประจำเดือนยังไม่มา หรือเคยมีประจำเดือน แต่ประจำเดือนขาดหายไป หรือสงสัยมีความผิดปกติเกี่ยวกับประจำเดือน ควรปรึกษาแพทย์

เมื่อตรวจพบว่ามีความผิดปกติของประจำเดือน ควรดูแลตนเอง ดังนี้

    รักษา กินยา และปฏิบัติตามคำแนะนำของแพทย์
    ติดตามรักษากับแพทย์ตามนัด

ควรกลับไปพบแพทย์ก่อนนัด ถ้ามีลักษณะข้อใดข้อหนึ่ง ดังต่อไปนี้

    ดูแลรักษาแล้วอาการไม่ทุเลา
    ในรายที่จำเป็นต้องกินยาต่อเนื่อง มีการขาดยา ยาหายหรือกินยาไม่ได้
    ในรายที่แพทย์ให้ยากลับไปกินต่อที่บ้าน กินยาแล้วสงสัยเกิดผลข้างเคียงจากยา เช่น มีลมพิษ ผื่นคัน ตุ่มพุพอง ตาบวม ปากบวม ปวดท้อง ท้องเดิน คลื่นไส้ อาเจียน จุดแดงจ้ำเขียว หรือมีอาการผิดปกติอื่น ๆ


การป้องกัน

ขึ้นกับสาเหตุที่ทำให้ประจำเดือนไม่มาหรือขาดประจำเดือน เช่น การตั้งครรภ์ กลุ่มอาการถุงน้ำรังไข่ชนิดหลายถุง โรคคุชชิง ภาวะต่อมไทรอยด์ทำงานเกิน ไตวายเรื้อรัง ภาวะซีด เป็นต้น


ข้อแนะนำ

อาการประจำเดือนไม่มาหรือขาดประจำเดือนอาจเกิดจากสาเหตุได้หลากหลาย หากมีอาการผิดปกติเกี่ยวกับประจำเดือน ควรปรึกษาแพทย์ เพื่อตรวจหาสาเหตุและรักษาตามสาเหตุที่พบ (ตรวจอาการประจำเดือนขาด/ไม่มา)

การออกแบบระบบท่อลมร้อน ควรนึกถึงอะไรบ้าง

การออกแบบระบบท่อลมร้อนเป็นกระบวนการที่ซับซ้อนและต้องพิจารณาหลายปัจจัยเพื่อให้ระบบทำงานได้อย่างมีประสิทธิภาพ, ปลอดภัย, ประหยัดพลังงาน, และตรงตามความต้องการใช้งาน ต่อไปนี้คือสิ่งที่ควรนึกถึงในการออกแบบระบบท่อลมร้อน:


1. ความต้องการความร้อน (Heating Load):

การสูญเสียความร้อนจากพื้นที่: คำนวณปริมาณความร้อนที่สูญเสียจากอาคารหรือพื้นที่ที่ต้องการทำความร้อน ผ่านผนัง, หลังคา, พื้น, ประตู, หน้าต่าง, และฉนวน
ความต้องการความร้อนจากกระบวนการ: หากมีกระบวนการทางอุตสาหกรรมที่ต้องการความร้อนจากระบบท่อลมร้อน ต้องคำนวณปริมาณความร้อนที่ต้องการ
อัตราการถ่ายเทอากาศ: พิจารณาปริมาณอากาศภายนอกที่เข้ามาในพื้นที่ (infiltration หรือ ventilation) และคำนวณความร้อนที่ต้องใช้ในการทำให้อากาศนั้นมีอุณหภูมิที่ต้องการ


2. การไหลเวียนของอากาศ (Airflow):

ปริมาณลมที่ต้องการ: คำนวณปริมาณลมร้อนที่ต้องจ่ายไปยังแต่ละพื้นที่เพื่อให้สามารถรักษาอุณหภูมิที่ต้องการได้
ความเร็วลม: กำหนดความเร็วลมที่เหมาะสมในท่อและที่ช่องลมจ่าย เพื่อให้การกระจายความร้อนมีประสิทธิภาพและไม่ก่อให้เกิดเสียงดังรบกวน
แรงดันสถิต (Static Pressure): คำนวณแรงดันสถิตที่ระบบต้องการ เพื่อเลือกพัดลมที่มีขนาดและกำลังที่เหมาะสม
การสูญเสียแรงดันในท่อ: คำนวณการสูญเสียแรงดันเนื่องจากการไหลของอากาศผ่านท่อ, ข้อต่อ, แดมเปอร์, และอุปกรณ์อื่นๆ


3. รูปแบบและขนาดของท่อ (Ductwork Layout and Sizing):

เส้นทางการเดินท่อ: วางแผนเส้นทางการเดินท่อที่สั้นที่สุดและมีสิ่งกีดขวางน้อยที่สุด เพื่อลดการสูญเสียแรงดันและความร้อน
ขนาดท่อ: เลือกขนาดท่อที่เหมาะสมตามปริมาณลมและความเร็วลมที่ต้องการ โดยคำนึงถึงการสูญเสียแรงดันที่ยอมรับได้
ประเภทของท่อ: เลือกประเภทของท่อ (เช่น ท่อกลม, ท่อเหลี่ยม) และวัสดุ (เช่น เหล็กชุบสังกะสี, อลูมิเนียม, สแตนเลส) ที่เหมาะสมกับการใช้งานและงบประมาณ
ข้อต่อและอุปกรณ์: เลือกใช้ข้อต่อ (ข้องอ, สามทาง, ลดขนาด) และอุปกรณ์ (แดมเปอร์, วาล์ว) ที่มีคุณภาพและเหมาะสมกับการใช้งาน


4. แหล่งกำเนิดความร้อน (Heat Source):

ประเภทของแหล่งกำเนิด: พิจารณาประเภทของเครื่องทำลมร้อน (เช่น เตาเผา, ฮีตเตอร์ไฟฟ้า, ฮีตปั๊ม) และความสามารถในการผลิตความร้อน
ตำแหน่งการติดตั้ง: กำหนดตำแหน่งที่เหมาะสมของเครื่องทำลมร้อน โดยคำนึงถึงประสิทธิภาพการกระจายลมร้อน, ความปลอดภัย, และความสะดวกในการบำรุงรักษา
การเชื่อมต่อกับระบบท่อลม: ออกแบบการเชื่อมต่อระหว่างเครื่องทำลมร้อนกับระบบท่อลมให้มีประสิทธิภาพและป้องกันการรั่วไหล


5. การควบคุมอุณหภูมิ (Temperature Control):

เทอร์โมสตัท: เลือกประเภทและตำแหน่งของเทอร์โมสตัทที่เหมาะสม เพื่อให้สามารถควบคุมอุณหภูมิในแต่ละพื้นที่ได้อย่างแม่นยำ
ระบบควบคุมโซน (Zoning): หากต้องการควบคุมอุณหภูมิแยกในแต่ละพื้นที่ ควรออกแบบระบบควบคุมโซนด้วยแดมเปอร์และเทอร์โมสตัทแยก
ระบบอัตโนมัติ (Automation): พิจารณาการใช้ระบบควบคุมอัตโนมัติเพื่อปรับอุณหภูมิและปริมาณลมตามความต้องการและตารางเวลา


6. ฉนวนกันความร้อน (Insulation):

ประเภทและความหนาของฉนวน: เลือกประเภทและความหนาของฉนวนที่เหมาะสมกับอุณหภูมิของลมร้อนและสภาพแวดล้อม เพื่อลดการสูญเสียความร้อนและเพิ่มประสิทธิภาพของระบบ
การติดตั้งฉนวน: ออกแบบให้มีการติดตั้งฉนวนอย่างทั่วถึงและไม่มีช่องว่าง


7. เสียงและการสั่นสะเทือน (Noise and Vibration):

การเลือกพัดลม: เลือกพัดลมที่มีระดับเสียงต่ำและมีการติดตั้งที่ช่วยลดการสั่นสะเทือน
การติดตั้งท่อ: ออกแบบการติดตั้งท่อให้มีการรองรับที่เหมาะสม เพื่อลดการสั่นสะเทือนที่อาจเกิดขึ้น
อุปกรณ์ลดเสียง (Sound Attenuators): หากจำเป็น ควรพิจารณาการติดตั้งอุปกรณ์ลดเสียงในระบบท่อลม


8. ความปลอดภัย (Safety):

วัสดุไม่ติดไฟ: เลือกใช้วัสดุที่ไม่ติดไฟหรือลามไฟสำหรับท่อและอุปกรณ์
การป้องกันอัคคีภัย: พิจารณาการติดตั้งอุปกรณ์ป้องกันอัคคีภัย เช่น Fire Damper ในบริเวณที่ท่อลมผ่านผนังหรือพื้นกันไฟ
การเข้าถึงเพื่อบำรุงรักษา: ออกแบบให้สามารถเข้าถึงอุปกรณ์ต่างๆ ได้ง่ายสำหรับการตรวจสอบและบำรุงรักษา


9. การประหยัดพลังงาน (Energy Efficiency):

การลดการสูญเสียความร้อน: ออกแบบระบบให้มีการสูญเสียความร้อนน้อยที่สุด โดยการเลือกเส้นทางท่อที่สั้น, ใช้ฉนวนที่มีประสิทธิภาพ, และป้องกันการรั่วไหล
การควบคุมตามความต้องการ: ใช้ระบบควบคุมโซนและระบบอัตโนมัติเพื่อปรับการทำงานของระบบตามความต้องการจริง
การนำความร้อนทิ้งกลับมาใช้ (Heat Recovery): หากเป็นไปได้ ควรพิจารณาการนำความร้อนทิ้งจากกระบวนการอื่นๆ กลับมาใช้ในการทำความร้อน


10. งบประมาณ (Budget):

ค่าใช้จ่ายในการติดตั้ง: พิจารณาค่าใช้จ่ายในการจัดซื้อวัสดุ, ค่าแรงติดตั้ง, และค่าใช้จ่ายอื่นๆ
ค่าใช้จ่ายในการดำเนินงาน: ประเมินค่าใช้จ่ายด้านพลังงานในระยะยาว และพิจารณาระบบที่ประหยัดพลังงาน
ค่าใช้จ่ายในการบำรุงรักษา: พิจารณาค่าใช้จ่ายในการบำรุงรักษาระบบในระยะยาว


11. ข้อกำหนดและมาตรฐาน (Codes and Standards):

ปฏิบัติตามกฎหมายและข้อกำหนดท้องถิ่น: ตรวจสอบและปฏิบัติตามกฎหมายและข้อกำหนดที่เกี่ยวข้องกับการติดตั้งระบบ HVAC
อ้างอิงมาตรฐานอุตสาหกรรม: ออกแบบและติดตั้งตามมาตรฐานอุตสาหกรรมที่เกี่ยวข้อง


การพิจารณาปัจจัยเหล่านี้อย่างรอบคอบและครบถ้วน จะช่วยให้การออกแบบระบบท่อลมร้อนในโรงงานเป็นไปอย่างมีประสิทธิภาพ ปลอดภัย ประหยัดพลังงาน และตรงตามความต้องการใช้งานอย่างแท้จริง ควรปรึกษาวิศวกรเครื่องกลที่มีความเชี่ยวชาญในการออกแบบระบบ HVAC เพื่อให้ได้ระบบที่ดีที่สุด

หมอประจำบ้าน: ไข้หวัดนก หรือไข้หวัดใหญ่สัตว์ปีก (Bird flu/Avian influenza)

ไข้หวัดนก (ไข้หวัดใหญ่สัตว์ปีกก็เรียก) จัดเป็นไข้หวัดใหญ่ชนิดหนึ่ง ซึ่งเกิดจากไวรัสไข้หวัดใหญ่ชนิดเอสายพันธุ์เอช 5 เอ็น 1 (H5N1) อันเป็นสายพันธุ์ใหม่ที่แพร่จากสัตว์ปีกมาสู่คน พบผู้ป่วยโรคนี้ครั้งแรกที่ฮ่องกง เมื่อปี พ.ศ. 2540 ต่อมาเริ่มพบผู้ป่วยในประเทศเวียดนาม และไทย (เมื่อปลายปี พ.ศ. 2546) ในกัมพูชา อินโดนีเซีย และจีน (เมื่อปี พ.ศ. 2548) อาเซอร์ไบจัน อียิปต์ อิรัก ตุรกี จีบูติ (พ.ศ. 2549) ลาว พม่า ไนจีเรีย ปากีสถาน (พ.ศ. 2550)

ไข้หวัดนกพบได้ทั้งในเด็กและผู้ใหญ่ และมีความรุนแรง ซึ่งมีอัตราตายสูง

สาเหตุ

เกิดจากการติดเชื้อไข้หวัดนก ซึ่งเป็นไวรัสไข้หวัดใหญ่ชนิดเอสายพันธุ์เอช 5 เอ็น 1 เชื้อไวรัสสายพันธุ์นี้มีอยู่ในนกน้ำที่มีการอพยพย้ายถิ่น นกชายทะเล และนกป่า นกเหล่านี้เป็นพาหะของโรค (ติดเชื้อโดยไม่มีอาการเจ็บป่วย) เป็นส่วนใหญ่ แต่จะปล่อยเชื้อออกมาทางน้ำลาย น้ำมูก และมูลนก แพร่ให้นกธรรมชาติ นกบ้าน ฝูงสัตว์ปีกตามฟาร์มและบ้านเรือน เช่น ไก่ ไก่ชน ไก่งวง ไก่ต๊อก เป็ด ห่าน เป็นต้น ทำให้เกิดโรคระบาดและการตายอย่างรวดเร็วของฝูงสัตว์ปีก โดยเฉพาะอย่างยิ่งไก่ที่เลี้ยงตามบ้านและฟาร์มที่เป็นโรงเรือนเปิด ส่วนเป็ดในท้องทุ่งเมื่อมีการติดเชื้อชนิดนี้ส่วนหนึ่งจะป่วยและตาย แต่ส่วนหนึ่งจะเป็นพาหะ (ไม่มีอาการเจ็บป่วย) ซึ่งสามารถแพร่เชื้อให้สัตว์ปีกอื่น ๆ ต่อไป

นอกจากนี้ยังพบว่า เชื้อไข้หวัดนกยังสามารถติดต่อไปยังสัตว์ประเภทเสือ สุนัข แมว และหมู ทำให้สัตว์เหล่านี้ป่วยและตายได้ สำหรับแมวพบว่าสามารถติดต่อจากแมวสู่แมวด้วยกันเองได้อีกด้วย

การติดเชื้อจากสัตว์ปีกมาสู่คน สัตว์ปีกที่ป่วยจะมีเชื้อไวรัสเอช 5 เอ็น 1 อยู่ในน้ำมูก น้ำลาย น้ำตา และมูลสัตว์ ซึ่งจะปนเปื้อนอยู่ตามตัวของสัตว์ปีกและสิ่งแวดล้อม คนเราสามารถติดเชื้อไข้หวัดนกได้ 2 ทาง ได้แก่

1. การสัมผัสกับสัตว์ปีก (โดยเฉพาะไก่) ที่ป่วยโดยตรง

2. การสัมผัสถูกสิ่งแวดล้อมที่ปนเปื้อนเชื้อในบริเวณที่เกิดโรคระบาดของสัตว์ปีก เช่น ดิน กรงหรือเล้าสัตว์ น้ำหรืออาหารที่ป้อนสัตว์ เป็นต้น

เชื้อจะติดมากับมือของผู้ป่วย เมื่อเผลอใช้นิ้วมือแยงตา แยงจมูก เชื้อก็จะเข้าสู่ร่างกายทางเยื่อบุตาและเยื่อบุจมูก

ระยะฟักตัว 2-8 วัน (เฉลี่ย 4 วัน)

กลุ่มคนที่เสี่ยงต่อการเป็นโรคนี้ ได้แก่ ผู้ที่คลุกคลีสัมผัสใกล้ชิดกับไก่ที่ป่วย หรืออยู่ในบริเวณที่มีการระบาดของไข้หวัดนกในฝูงสัตว์ปีก เช่น ผู้ที่เลี้ยงไก่ ทำงานในฟาร์มไก่ ขนย้ายไก่ ชำแหละไก่ เด็กที่เล่นคลุกคลีกับไก่ ผู้ที่ทำหน้าที่ทำลายสัตว์ปีก เป็นต้น

การติดเชื้อจากคนสู่คนแบบไข้หวัดใหญ่นั้นเกิดได้ยาก จะต้องมีการสัมผัสอย่างใกล้ชิด เช่น แม่ดูแลลูกที่ป่วย โดยการสัมผัสน้ำลายหรือเสมหะของผู้ป่วย และการติดต่อจะสิ้นสุดที่ผู้ติดเชื้อคนที่ 2 (เช่น แม่ที่ติดเชื้อจากลูก) ไม่ติดต่อให้คนที่ 3 ต่อไป

แต่เกรงกันว่า เชื้อไข้หวัดนกอาจกลายพันธุ์โดยการแลกเปลี่ยนสารพันธุกรรมระหว่างไวรัสไข้หวัดนกกับไวรัสไข้หวัดใหญ่ของคน เมื่อคนหรือหมูติดเชื้อไวรัสทั้ง 2 ชนิดพร้อมกัน หากเกิดการกลายพันธุ์ก็สามารถติดจากคนสู่คนได้ง่าย และอาจมีการระบาดรุนแรงดังที่เคยเกิดขึ้นในอดีต (ในปี พ.ศ. 2461-2462 มีการระบาดใหญ่ของไข้หวัดใหญ่สเปน ซึ่งคร่าชีวิตผู้คนทั่วโลกราว 20-40 ล้านคน เกิดจากการกลายพันธุ์ของไวรัสไข้หวัดใหญ่โดยการแลกเปลี่ยนสารพันธุกรรมในหมู)


อาการ

ผู้ป่วยจะมีอาการแบบไข้หวัดใหญ่ คือเริ่มด้วยอาการไข้ ปวดศีรษะ ปวดเมื่อยกล้ามเนื้อทั่วตัว อ่อนเพลีย เจ็บคอ น้ำมูกไหล ไอ บางรายอาจมีอาการตาแดง ปวดท้อง อาเจียน หรือท้องเดินร่วมด้วย

ต่อมาผู้ป่วยส่วนใหญ่จะมีอาการหายใจหอบเนื่องจากปอดอักเสบ ซึ่งอาจเกิดตั้งแต่ 1-16 วัน (ค่ามัธยฐาน 5 วัน) หลังมีไข้ บางรายอาจมีอาการปอดอักเสบหลังจากมีอาการคลื่นไส้ อาเจียน ท้องเดินนำมาก่อน โดยไม่มีอาการเจ็บคอ เป็นหวัด ไอก็ได้

นอกจากนี้ บางรายอาจมีอาการท้องเดินรุนแรงนำมาก่อน แล้วตามมาด้วยอาการชัก หมดสติ และตายเนื่องจากภาวะสมองอักเสบก็ได้

ในรายที่เป็นไม่รุนแรงและไม่มีภาวะแทรกซ้อนก็จะหายได้เองภายใน 2-7 วัน อาการรุนแรงมักพบในเด็กมากกว่าผู้ใหญ่

บางรายอาจติดเชื้อโดยไม่มีอาการแสดงก็ได้


ภาวะแทรกซ้อน

ที่สำคัญก็คือ ปอดอักเสบ (ซึ่งเกิดจากไวรัสเป็นส่วนใหญ่) และกลุ่มอาการหายใจล้มเหลวเฉียบพลัน (acute respiratory distress syndrome/ARDS) ซึ่งอาจเกิดตั้งแต่ 4-13 วัน (ค่ามัธยฐาน 6 วัน) หลังมีไข้ และเป็นสาเหตุทำให้ผู้ป่วยเสียชีวิตได้ การเสียชีวิตเกิดตั้งแต่ 9-30 วัน (ค่ามัธยฐาน 12 วัน) หลังมีไข้

นอกจากนี้ ยังอาจพบภาวะแทรกซ้อนอื่น ๆ เช่น หัวใจวาย ไตวาย ตับอักเสบ เลือดออกในปอด (pulmonary hemorrhage) ปอดทะลุ ภาวะพร่องเม็ดเลือดทุกชนิด (pancytopenia) โรคเรย์ซินโดรม กลุ่มอาการโลหิตเป็นพิษ (sepsis syndrome) เป็นต้น


การวินิจฉัย

แพทย์จะวินิจฉัยจากอาการและสิ่งตรวจพบดังนี้

ไข้ ≥ 38 องศาเซลเซียส

อาจพบอาการน้ำมูกไหล (พบได้ประมาณร้อยละ 50-60 ของผู้ป่วย)

ในรายที่มีปอดอักเสบร่วมด้วย จะพบอาการหายใจหอบ ใช้เครื่องตรวจฟังปอดอาจได้ยินเสียงกรอบแกรบ (crepitation)

แพทย์จะทำการวินิจฉัยให้แน่ชัด โดยการนำสิ่งคัดหลั่งบริเวณคอหอย โพรงหลังจมูก หรือหลอดลมไปตรวจหาเชื้อไวรัสเอช 5 เอ็น 1 ด้วยวิธีต่าง ๆ เช่น immunofluorescent assay (IFA), reverse transcriptase-poly-merase chain reaction (RT-PCR), real time PCR การแยกเชื้อในเซลล์เพาะเลี้ยง เป็นต้น และทำการตรวจพิเศษ เช่น เอกซเรย์ปอด (พบร่องรอยการอักเสบของปอด) ตรวจเลือด (พบเกล็ดเลือดต่ำ เม็ดเลือดขาวต่ำ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเม็ดเลือดขาวชนิดลิมโฟไซต์ต่ำ เอนไซม์ตับ ได้แก่ AST และ ALT สูง ครีอะตินีนสูง)


การรักษาโดยแพทย์

ถ้าพบผู้ป่วยเป็นไข้ (≥ 38 องศาเซลเซียส) ไข้หวัดหรือไข้ร่วมกับหายใจหอบ และมีประวัติสัมผัสกับสัตว์ปีกที่ป่วยหรือตายภายใน 7 วันก่อนป่วย หรืออยู่ในพื้นที่ที่มีการระบาดของไข้หวัดนกภายใน 14 วันก่อนป่วย หรือพบผู้ป่วยที่สงสัยเป็นไข้หวัดนก ควรส่งผู้ป่วยไปโรงพยาบาลโดยเร็ว

ถ้าตรวจพบหรือสงสัยเป็นไข้หวัดนก มักจะต้องรับตัวผู้ป่วยไว้รักษาในโรงพยาบาล

การรักษา แพทย์จะให้ยาต้านไวรัส ได้แก่ โอเซลทามิเวียร์ (oseltamivir) นาน 5 วัน ยานี้จะใช้ได้ผลดีควรให้ภายใน 48 ชั่วโมงหลังมีอาการ

ในรายที่มีอาการรุนแรง แพทย์อาจพิจารณาเพิ่มขนาดยาเป็น 2 เท่า นาน 7-10 วัน

นอกจากนี้ จะให้การรักษาตามอาการหรือภาวะที่พบร่วม เช่น ถ้าหายใจหอบก็ใช้เครื่องช่วยหายใจ และให้ออกซิเจน

ถ้าสงสัยมีการติดเชื้อแบคทีเรียแทรกซ้อน ก็ให้ยาปฏิชีวนะตามชนิดของเชื้อที่สงสัย

ในรายที่มีภาวะการหายใจล้มเหลว อาจพิจารณาให้สเตียรอยด์ (ซึ่งยังสรุปไม่ได้แน่ชัดถึงประโยชน์ของการใช้ยานี้)

ผลการรักษา ขึ้นกับความรุนแรงของโรค ในรายที่มีการติดเชื้อรุนแรงถึงขั้นเกิดภาวะการหายใจล้มเหลวเฉียบพลัน มักจะมีอัตราตายสูง มักตายภายใน 6-30 วันหลังมีอาการ (เฉลี่ย 9-10 วัน)

ในรายที่มีอาการไม่รุนแรงและไม่มีภาวะแทรกซ้อน ก็มักจะรักษาให้หายขาดได้


การดูแลตนเอง

หากสงสัย เช่น มีไข้หลังจากสัมผัสใกล้ชิดกับสัตว์ปีกที่มีอาการป่วยหรือตาย หรืออยู่ในบริเวณที่มีการระบาดของไข้หวัดนกในฝูงสัตว์ปีก หรือสัมผัสใกล้ชิดกับผู้ที่ป่วยเป็นโรคนี้ หรือเพิ่งกลับจากการเดินทางไปยังประเทศหรือเขตพื้นที่ที่มีการระบาดของโรคนี้ ควรปรึกษาแพทย์โดยเร็ว

เมื่อตรวจพบว่าเป็นไข้หวัดนก ควรดูแลรักษาและปฏิบัติตามคำแนะนำของแพทย์


การป้องกัน

1. หลีกเลี่ยงการสัมผัสสัตว์ปีกที่มีอาการป่วยหรือตาย และไม่นำสัตว์ปีกพวกนี้มาชำแหละเป็นอาหาร

2. หากจำเป็นต้องสัมผัสสัตว์ปีกในช่วงที่มีการระบาดของไข้หวัดนก ให้สวมหน้ากากอนามัย และถุงมือ (ถ้าไม่มีให้สวมถุงพลาสติกหนา ๆ แทน)

3. ล้างมือด้วยน้ำกับสบู่ทุกครั้งหลังการสัมผัสสัตว์ปีก น้ำลาย น้ำมูก และมูลของสัตว์ปีก

4. กินเนื้อสัตว์ปีก หรือไข่ที่ปรุงให้สุกแล้ว

5. เมื่อสมาชิกในบ้านเป็นไข้หรือไข้หวัด ให้ปฏิบัติเช่นเดียวกับการป้องกันไข้หวัด (อ่านเพิ่มเติมที่หัวข้อ "การป้องกัน" ในโรคไข้หวัด)

หากสงสัยเป็นไข้หวัดนก ให้รีบพาผู้ป่วยไปโรงพยาบาลโดยเร็ว และผู้ที่สัมผัสผู้ป่วยอย่างใกล้ชิด ควรปรึกษาแพทย์เพื่อพิจารณาให้กินยาต้านไวรัส ได้แก่ โอเซลทามิเวียร์ป้องกัน ผู้ใหญ่กินขนาด 75 มก. (เด็กใช้ขนาดครึ่งหนึ่งของที่ใช้ในการรักษา) วันละครั้ง นาน 7-10 วัน

6. สำหรับแพทย์และบุคลากรสาธารณสุข

    ในกรณีที่มีหน้าที่เกี่ยวข้องกับการดูแลผู้ป่วย ควรฉีดวัคซีนป้องกันไข้หวัดใหญ่ ทั้งนี้เพื่อป้องกันการป่วยเป็นไข้หวัดใหญ่ (ถ้าหากเป็นพร้อมกับไข้หวัดนก ก็อาจเสี่ยงต่อการทำให้มีการแลกเปลี่ยนสารพันธุกรรม จนกลายพันธุ์เป็นไข้หวัดนกที่แพร่จากคนสู่คนได้ง่าย)
    ทุกครั้งที่ให้การดูแลผู้ป่วยไข้หวัดนก ควรสวมหน้ากากอนามัย แว่นตาป้องกันการติดเชื้อ และเสื้อกาวน์ รวมทั้งหมั่นล้างมือด้วยน้ำกับสบู่
    ถ้ามีการสัมผัสผู้ป่วยไข้หวัดนก โดยไม่ได้ทำตามมาตรการป้องกันดังกล่าว ควรกินยาต้านไวรัสโอเซลทามิเวียร์ขนาด 75 มก. วันละครั้ง นาน 7-10 วัน
    เมื่อมีการสัมผัสผู้ป่วยไข้หวัดนก ควรเฝ้าระวังสังเกตอาการและวัดไข้ทุกวัน จนพ้นระยะฟักตัวของโรค หากมีอาการน่าสงสัย ควรรีบทำการตรวจวินิจฉัย และอาจจำเป็นต้องให้ยารักษาแต่เนิ่น ๆ


การป้องกันและควบคุมโรคระบาดในสัตว์ปีก

1. ป้องกันไม่ให้นกอพยพและสัตว์พาหะอื่น ๆ เข้ามาในฟาร์ม

2. นำไก่อายุเดียวกันเข้าฟาร์มมาทีละชุด และควรแยกขังสัตว์ที่นำเข้ามาใหม่ไว้ก่อนจนพ้นระยะฟักตัวของโรค

3. ดำเนินมาตรการป้องกันการแพร่เชื้อเข้ามาในฟาร์มอย่างเข้มงวด เช่น ไม่นำวัสดุรองพื้น ถาดไข่ และวัสดุอุปกรณ์จากพื้นที่ระบาดมาใช้ ใช้น้ำยาฆ่าเชื้อตามยานพาหนะ วัสดุ อุปกรณ์

4. ฉีดวัคซีนป้องกันเฉพาะในสัตว์ปีกที่มีราคาแพง เช่น สัตว์ปีกสวยงาม ไก่ชน

5. เฝ้าระวังโรคในสัตว์ปีกอย่างใกล้ชิด ถ้าสงสัยสัตว์ปีกป่วยเป็นไข้หวัดนก (มีอาการไข้ หงอยซึม ไม่กินอาหาร ขนยุ่ง หน้า หงอน และเหนียงบวม และมีสีแดงคล้ำ มีจุดเลือดออกที่หน้าแข้ง ไอ จาม น้ำมูกไหล อาจมีอาการท้องเสีย ชัก และลดการไข่ หรือไข่มีลักษณะผิดปกติ ตายอย่างรวดเร็วภายใน 24-48 ชั่วโมง) ควรแจ้งให้เจ้าหน้าที่ทราบ เพื่อดำเนินการควบคุมโรค ดังนี้

    ในฟาร์มที่มีการระบาด ต้องทำลายสัตว์ปีกทั้งหมด รวมทั้งสัตว์ปีกในพื้นที่ควบคุมรัศมี 1-5 กม.
    เก็บตัวอย่างมูลสัตว์ (cloacal swab) ในพื้นที่ควบคุมส่งตรวจทางห้องปฏิบัติการ
    ซากไก่ เป็ด ไข่ รวมทั้งมูลสัตว์ในพื้นที่ระบาดต้องทำลายทิ้งทั้งหมดด้วยการฝังหรือเผา ห้ามนำมาบริโภค หรือนำไปทำปุ๋ย หรือเลี้ยงสัตว์

วิธีฝัง ให้ใส่ซากสัตว์ในถุงพลาสติก รัดปากถุงให้แน่น ฝังให้ห่างจากบ่อน้ำหรือแหล่งน้ำธรรมชาติอย่างน้อย 30 เมตร ฝังซากให้ลึกอย่างน้อย 1 เมตร แล้วโรยปูนขาวหรือราดน้ำยาฆ่าเชื้อ หรืออาจใช้น้ำเดือดราดที่ซากก่อนกลบดินให้แน่น

    ทำความสะอาด และฉีดพ่นน้ำยาฆ่าเชื้อทั่วโรงเรือนและบริเวณโดยรอบอย่างสม่ำเสมอ
    ห้ามเคลื่อนย้ายสัตว์ปีก และเฝ้าระวังการติดเชื้อในพื้นที่ควบคุมรัศมี 50 กม.
    กรณีที่ต้องการเก็บซากสัตว์เพื่อทำลาย หรือส่งตรวจชันสูตร ควรสวมอุปกรณ์ป้องกัน (เช่น ถุงมือ หน้ากากอนามัย) เมื่อเสร็จงานแล้ว ควรนำอุปกรณ์และเสื้อผ้าไปทำความสะอาดด้วยน้ำที่ผสมผงซักฟอก ผึ่งแดดให้แห้ง เสร็จแล้วต้องรีบล้างมือ และอาบน้ำชำระร่างกายด้วยน้ำกับสบู่ทันที
    ในพื้นที่ที่เกิดโรคระบาด ห้ามนำสัตว์ปีกเข้ามาเลี้ยงใหม่จนกว่าจะตรวจสอบไม่พบการติดเชื้อเป็นเวลาอย่างน้อย 21 วัน


ข้อแนะนำ

1. เนื่องจากโรคนี้มีอาการคล้ายไข้หวัดและไข้หวัดใหญ่ แต่มีอันตรายร้ายแรงกว่ากันมาก เนื่องจากเกิดจากไวรัสสายพันธุ์ใหม่ ซึ่งคนเรายังขาดภูมิคุ้มกันต่อเชื้อชนิดนี้ ดังนั้น ถ้าพบผู้ป่วยที่มีอาการไข้หรือเป็นไข้หวัด และมีประวัติว่ามีการสัมผัสกับสัตว์ปีกที่ป่วยหรือตาย หรือผู้ป่วยไข้หวัดนก ภายใน 7 วันก่อนไม่สบาย หรืออยู่ในพื้นที่ที่เกิดการระบาดของไข้หวัดนกภายใน 14 วันก่อนไม่สบาย ก็ควรส่งผู้ป่วยไปโรงพยาบาลโดยเร็ว หากเป็นโรคนี้ควรได้ยาต้านไวรัสภายใน 48 ชั่วโมงหลังมีอาการ ซึ่งอาจช่วยลดความรุนแรงของโรคลงได้

2. ผู้ที่สัมผัสสัตว์ปีก (โดยเฉพาะอย่างยิ่งไก่หรือเป็ด) ที่ป่วยหรือตาย หรือผู้ป่วยไข้หวัดนก ควรเฝ้าสังเกตอาการอย่างใกล้ชิด หากเป็นไปได้ควรทำการวัดไข้ด้วยปรอททุกวัน วันละ 2 ครั้ง จนพ้นระยะฟักตัวของโรค

3. แม้ว่าในปัจจุบันการติดเชื้อจากคนที่เป็นไข้หวัดนกโดยตรงนั้นยังเกิดขึ้นได้ยาก ซึ่งต้องอยู่สัมผัสกันอย่างใกล้ชิด แต่เพื่อความปลอดภัย แพทย์ บุคลากรสาธารณสุขที่ดูแลผู้ป่วย จะต้องป้องกันตัวเองไม่ให้ติดเชื้อจากผู้ป่วย (อ่านเพิ่มเติมที่หัวข้อ "การป้องกัน" ด้านบน)

4. ถึงแม้ในปัจจุบันไม่มีรายงานการเกิดผู้ป่วยไข้หวัดนก แต่ควรติดตามเฝ้าระวัง หากมีผู้ป่วยเกิดขึ้นใหม่จะได้ระมัดระวังหาทางป้องกันไม่ให้เป็นโรคร้ายแรงชนิดนี้

หมอออนไลน์: หวัดภูมิแพ้ (Allergic rhinitis)

หวัดภูมิแพ้ (เยื่อจมูกอักเสบเหตุภูมิแพ้ จมูกอักเสบจากภูมิแพ้ หวัดจากการแพ้ หวัดแพ้อากาศ โรคแพ้อากาศ ก็เรียก) หมายถึงเยื่อจมูกอักเสบที่เกิดจากปฏิกิริยาภูมิแพ้ของร่างกาย จัดเป็นโรคภูมิแพ้ชนิดหนึ่ง* ซึ่งพบได้ในคนทุกวัย มักเริ่มแสดงอาการในช่วงวัยรุ่นหรือวัยเรียน พบได้ประมาณร้อยละ 10-25 ของคนทั่วไป จากการศึกษาในบ้านเราพบโรคนี้ในเด็กวัยเรียนประมาณร้อยละ 20-40

ผู้ป่วยมักมีประวัติโรคภูมิแพ้ในครอบครัว (เช่น หืด ลมพิษ ผื่นคัน หวัดภูมิแพ้) และมักมีโรคภูมิแพ้อื่น ๆ (ที่สำคัญ คือ โรคหืด) ร่วมด้วย

โรคนี้มักมีอาการเป็น ๆ หาย ๆ เรื้อรังเป็นแรมเดือนแรมปี น่ารำคาญ อาจมีอาการกำเริบเป็นบางฤดูกาลหรืออาจเป็นประจำตลอดทั้งปี ทั้งนี้ขึ้นกับสารก่อภูมิแพ้ที่เป็นสาเหตุ

ถ้าเกิดจากละอองเกสร หญ้า หรือวัชพืช เรียกว่า ไข้ละอองฟาง (hay fever)

*โรคภูมิแพ้ (allergic disorders) เกิดจากร่างกายมีปฏิกิริยาต่อสารก่อภูมิแพ้ (allergen) แล้วปล่อยสารเคมี เช่น ฮิสตามีน (histamine) ไคเมส (chymase) พรอสตาแกลนดิน (prostaglandin) ไซโตไคน์ (cytokine) ลิวโคทรีน (leukotriene) แบรดิไคนิน (bradykinin) เป็นต้น ออกมา ถ้าสารเหล่านี้มาแสดงปฏิกิริยาที่ผิวหนังก็ทำให้เป็นโรคแพ้ทางผิวหนัง เช่น ลมพิษ ผิวหนังอักเสบจากภูมิแพ้ เป็นต้น ถ้าแสดงออกที่ตาก็กลายเป็นโรคเยื่อตาขาวอักเสบ ถ้าแสดงออกที่จมูกก็กลายเป็นหวัดภูมิแพ้ ถ้าแสดงออกที่หลอดลมก็กลายเป็นหืด

โรคภูมิแพ้มักมีสาเหตุจากกรรมพันธุ์ คือ มีพ่อแม่ปู่ย่าตายาย ญาติพี่น้องเป็นโรคภูมิแพ้อยู่ด้วย นอกจากนี้ ความเครียดทางจิตใจก็มีส่วนกระตุ้นให้อาการกำเริบได้

ผู้ป่วยโรคภูมิแพ้อาจแสดงออกเพียงอย่างใดอย่างหนึ่งหรือหลาย ๆ อย่างพร้อม ๆ กันก็ได้ ในรายที่เกิดจากการแพ้อาหารอาจมีอาการปวดท้องท้องเดินร่วมด้วยได้ (ดูโรคลมพิษ)

สารก่อภูมิแพ้ ได้แก่ ไรฝุ่นบ้าน (dust mites) เชื้อรา ละอองเกสร หญ้า วัชพืช สัตว์เลี้ยงในบ้าน (โดยเฉพาะแมว) อาหาร (เช่น นม ไข่ เนื้อสัตว์ อาหารทะเล ถั่วลิสง สารกันบูด สีผสมอาหาร) ยา (แอสไพริน เพนิซิลลิน ซัลฟา ยาชา) ฝุ่นละออง ความเย็น ความร้อน แดด เชื้อแบคทีเรีย พยาธิ แมลง แมลงสาบ สารเคมี แอลกอฮอล์ เป็นต้น

ผู้ป่วยมักจะแพ้สารได้หลาย ๆ อย่าง และมีโอกาสแพ้ยาได้ง่ายกว่าผู้ที่ไม่ได้เป็นโรคภูมิแพ้ จึงควรระมัดระวังในการใช้ยาสำหรับผู้ป่วยโรคนี้

การแพ้อาจเกิดขึ้นโดยการสัมผัส สูดดม กิน หรือฉีดเข้าร่างกายทางใดทางหนึ่ง

โรคภูมิแพ้ทุกชนิดรวมกันแล้ว พบได้ประมาณร้อยละ 30 ของคนทั่วไป


สาเหตุ

เกิดจากความผิดปกติที่ถ่ายทอดทางกรรมพันธุ์ ทำให้ร่างการเกิดปฏิกิริยาภูมิแพ้ต่อสารก่อภูมิแพ้ต่าง ๆ เป็นผลให้มีการหลั่งสารเคมีหลายชนิดออกมาทำให้เกิดอาการคัน จาม คัดจมูก น้ำมูกไหล

สารก่อภูมิแพ้ที่พบบ่อย ได้แก่ ละอองเกสร หญ้า วัชพืช สปอร์ของเชื้อราที่อยู่นอกบ้าน ทำให้เกิดอาการกำเริบในบางฤดูกาล ส่วนผู้ที่มีอาการตลอดปีมักเกิดจากสารก่อภูมิแพ้ภายในบ้าน เช่น ไรฝุ่นบ้าน แมลงสาบ สัตว์เลี้ยง ฝุ่นละออง เป็นต้น

นอกจากนี้ยังอาจเกิดจากการแพ้อาหาร (เช่น อาหารทะเล) ซึ่งมักจะพบร่วมกับโรคภูมิแพ้อื่น ๆ เช่น หืด ลมพิษ ผื่นคัน

ผู้ที่เป็นโรคหวัดภูมิแพ้ มักมีการตอบสนองไวเกินต่อสิ่งกระตุ้น (สิ่งระคายเคือง) เช่น กลิ่นฉุน ๆ บุหรี่ ควัน อาหารเผ็ด แอลกอฮอล์ อากาศเปลี่ยน ความชื้น ทั้งนี้โดยไม่เกี่ยวกับปฏิกิริยาภูมิแพ้แบบสัมผัสสารก่อภูมิแพ้


อาการ

มีอาการเป็นหวัด คัดจมูก จามบ่อย น้ำมูกมีลักษณะใส ๆ มักมีอาการคันในจมูก คันคอ คันตา น้ำตาไหล เจ็บคอ แสบคอ หรือไอแห้ง ๆ (แบบระคายคอ) ร่วมด้วย

บางรายอาจมีอาการปวดตื้อตรงบริเวณหน้าผากหรือหัวคิ้ว หรือปวดศีรษะ หูอื้อ หรือมีเสียงดังในหู (เนื่องจากท่อยูสเตเชียนตีบ) การรับรู้กลิ่นน้อยลง หรือหายใจมีกลิ่นเหม็น

อาการมักเกิดเวลาถูกอากาศเย็น ควัน ฝุ่นละออง สารก่อภูมิแพ้ หรือสิ่งกระตุ้นอื่น ๆ

บางรายอาจมีอาการตอนช่วงเช้า ๆ พอสาย ๆ ก็ทุเลาไปได้เอง

ในรายที่เป็นมากอาจมีอาการอ่อนเพลีย นอนไม่หลับ

บางรายอาจมีอาการของโรคหืดร่วมด้วย หายใจมีเสียงดังวี้ด หรือรู้สึกแน่นอึดอัดในหน้าอก


ภาวะแทรกซ้อน

โดยทั่วไปมักไม่มีภาวะแทรกซ้อนร้ายแรง 

ในรายที่มีอาการรุนแรง อาจทำให้อ่อนเพลีย นอนไม่หลับ อาจมีผลกระทบต่อคุณภาพชีวิต การเรียน การทำงาน

บางรายอาจเป็นโรคหืดร่วมด้วย

ในรายที่เป็นเรื้อรัง อาจกลายเป็นไซนัสอักเสบ หูชั้นกลางอักเสบ หรือติ่งเนื้อเมือกจมูก

เด็กบางรายอาจมีอาการนอนกรน และเกิดภาวะหยุดหายใจขณะหลับได้


การวินิจฉัย

แพทย์จะวินิจฉัยจากอาการ ประวัติการเจ็บป่วย และการตรวจร่างกายเป็นหลัก

มักตรวจพบเยื่อจมูกบวมและซีด หรือเป็นสีม่วงอ่อน ๆ ต่างจากไข้หวัด หรือไซนัสอักเสบ ซึ่งเยื่อจมูกจะมีลักษณะบวมและออกสีแดง มักพบน้ำมูกลักษณะใส ๆ (ถ้าน้ำมูกมีสีเหลืองหรือเขียว แสดงว่ามีการติดเชื้อแบคทีเรียซ้ำเติม หรือเป็นไซนัสอักเสบ)

บางรายอาจพบเยื่อตาขาวออกแดงเล็กน้อย

ในเด็กที่มีอาการคันจมูก จะยกมือขึ้นขยี้จมูกบ่อย ๆ อาจทำให้เกิดรอยย่นที่สันจมูก (เรียกว่า allergic nasal line)

อาจพบผิวหนังบริเวณขอบตาล่างบวมและมีสีคล้ำ (เรียกว่า allergic shiners)

บางรายอาจพบติ่งเนื้อเมือกจมูก ใช้เครื่องฟังตรวจปอดมีเสียงวี้ด (wheezing)

ในรายที่จำเป็นต้องวินิจฉัยโรคให้แน่ชัด แพทย์จะทำการตรวจเพิ่มเติม เช่น การใช้กล้องส่องตรวจภายในโพรงจมูก (nasal endoscopy), การตรวจอีโอซิโนฟิลในเลือด (พบมากกว่าร้อยละ 10 ของจำนวนเม็ดเลือดขาวทั้งหมด) หรือในเสมหะ (พบมากกว่าร้อยละ 30), การทดสอบผิวหนัง (skin test) ดูว่าแพ้สารอะไร, เอกซเรย์ไซนัส (ดูว่ามีการอักเสบหรือไม่) เป็นต้น


การรักษาโดยแพทย์

นอกจากแนะนำการปฏิบัติตัวสำหรับผู้ป่วยแล้ว แพทย์จะให้การดูแลรักษา ดังนี้

1. ถ้ามีอาการเพียงเล็กน้อย เป็นช่วงสั้น ๆ เช่น ตอนเช้าหลังตื่นนอน ตอนสาย ๆ หายได้เอง ก็ไม่จำเป็นต้องให้ยารักษา แต่ถ้ามีอาการน้ำมูกไหลมาก หรือไอจนน่ารำคาญ ให้กินยาแก้แพ้ เช่น คลอร์เฟนิรามีน, ไดเฟนไฮดรามีน หรือยาแก้แพ้ที่ไม่ง่วง (เช่น ลอราทาดีน, เซทิริซีน เป็นต้น)

ถ้ามีอาการคัดจมูกมากหรือหูอื้อร่วมด้วย ให้กินยาแก้คัดจมูก เช่น สูโดเอฟีดรีน ควบด้วย

ถ้าไอมากให้กินยาระงับการไอ

ยาเหล่านี้ให้กินเมื่อมีอาการจนน่ารำคาญ หรือมีผลกระทบต่อการดำเนินชีวิต เมื่ออาการดีขึ้นก็ให้หยุดยา แต่ถ้ากำเริบใหม่ก็ให้กินใหม่ บางคนที่เป็นอยู่ประจำทุกวัน ก็อาจต้องคอยกินยาไปเรื่อย ๆ

2. ให้การรักษาดังกล่าวแล้วไม่ได้ผล หรือเป็นเรื้อรัง (มีอาการมากกว่า 4 วันต่อสัปดาห์ และมีอาการติดต่อกันนานกว่า 4 สัปดาห์) หรือรุนแรง (มีอาการนอนไม่หลับ นอนกรน มีภาวะหยุดหายใจขณะหลับ มีผลกระทบต่อการเรียน การงาน หรือคุณภาพชีวิต) แพทย์จะให้ยาสเตียรอยด์ชนิดพ่นจมูกวันละ 1-2 ครั้ง

3. ถ้ารักษาด้วยวิธีดังกล่าวไม่ได้ผล แพทย์จะทำการตรวจพิเศษเพิ่มเติม และรักษาด้วยยาหรือวิธีอื่น ๆ ในบางรายแพทย์อาจต้องทำการทดสอบผิวหนัง (skin test) ว่าแพ้สารอะไร แล้วให้การรักษาด้วยการขจัดภูมิไว (desensitization/hyposensitization) โดยการฉีดสารที่แพ้เข้าร่างกายทีละน้อย ๆ เป็นประจำทุก 1-2 สัปดาห์ นาน 3-5 ปี วิธีนี้จะได้ผลดีในรายที่แพ้ไรฝุ่นบ้าน เชื้อรา ละอองเกสร หญ้าวัชพืช ขุยหนังหรือรังแคแมว (cat dander) สำหรับเด็กวิธีนี้อาจช่วยป้องกันไม่ให้เกิดโรคหืดตามมาได้

ผลการรักษา ส่วนใหญ่สามารถควบคุมอาการได้ดีด้วยยาแก้แพ้และสเตียรอยด์ชนิดพ่นจมูก แต่เมื่อหยุดยาก็อาจกำเริบได้อีก

ส่วนน้อยที่ต้องให้การรักษาด้วยยากลุ่มอื่น หรือวิธีอิมมูนบำบัด (การขจัดภูมิไว)

ในรายที่ดื้อต่อการรักษาอาจเกิดจากการใช้ยาไม่ถูกต้อง หรืออาจมีโรคอื่น ๆ ร่วมด้วย เช่น ไซนัสอักเสบ หูชั้นกลางอักเสบ หืด ติ่งเนื้อเมือกจมูก แพทย์จะปรับยาที่ใช้ให้เหมาะสม หรือรักษาโรคที่พบร่วม


การดูแลตนเอง

ถ้ามั่นใจหรือได้รับการวินิจฉัยว่าเป็นหวัดภูมิแพ้ ควรดูแลตนเอง ดังนี้

    สังเกตว่าเกิดจากสารก่อภูมิแพ้หรือสิ่งกระตุ้นอะไร แล้วพยายามหลีกเลี่ยง เช่น มีอาการขณะกวาดบ้านหรือถูกฝุ่นก็แสดงว่าเกิดจากฝุ่น ถ้าเป็นขณะอยู่ในห้องนอนก็อาจเกิดจากไรฝุ่นบ้าน ถ้าเป็นขณะสัมผัสสัตว์เลี้ยงก็อาจเกิดจากสัตว์เลี้ยง เป็นต้น วิธีหลีกเลี่ยงสารก่อภูมิแพ้ (เช่น ไรฝุ่นบ้าน เชื้อรา สัตว์เลี้ยง ละอองเกสร ดูเพิ่มเติมในโรคหืด หัวข้อ "การป้องกัน ข้อที่ 1 หลีกเลี่ยงการสัมผัสสารก่อภูมิแพ้และสิ่งระคายเคือง")
    หมั่นออกกำลังกายเป็นประจำ นอนหลับพักผ่อนให้เพียงพอ และรู้จักผ่อนคลายความเครียด
    ล้างจมูกด้วยน้ำเกลือตามคำแนะนำของแพทย์
    ใช้ยารักษาตามที่แพทย์แนะนำ เช่น ยาแก้แพ้ ยาแก้คัดจมูก ยาแก้ไอ เป็นต้น

ควรไปพบแพทย์ ถ้ามีลักษณะข้อใดข้อหนึ่ง ดังต่อไปนี้

    มีอาการมากจนทำให้นอนไม่หลับ หรือมีภาวะหยุดหายใจขณะหลับ มีผลกระทบต่อการดำเนินชีวิตประจำวัน หรือทำให้ผู้ที่เป็นโรคหืดมีอาการหอบหืดกำเริบ
    มีน้ำมูกหรือเสมหะข้นเหลืองหรือเขียว 
    ปวดหน่วงตรงหัวคิ้วหรือโหนกแก้ม หรือสงสัยเป็นไซนัสอักเสบแทรกซ้อน
    มีเลือดกำเดาไหล ปวดหู หูอื้อ หรือคลำได้ก้อนที่ข้างคอ
    ใช้ยารักษา 1 สัปดาห์แล้วไม่ดีขึ้น
    หลังกินยา มีลมพิษ ผื่นคัน ตุ่มพุพอง ตาบวม ปากบวม คลื่นไส้ อาเจียน หรือมีอาการผิดปกติอื่น ๆ
    มีความวิตกกังวล หรือไม่มั่นใจที่จะดูแลตนเอง


การป้องกัน

1. หลีกเลี่ยงสิ่งที่แพ้ (ดูเพิ่มเติมในโรคหืด หัวข้อ "การป้องกัน ข้อที่ 1 หลีกเลี่ยงการสัมผัสสารก่อภูมิแพ้และสิ่งระคายเคือง")

2. รักษาสุขภาพทั่วไปให้แข็งแรง โดยการบำรุงอาหารสุขภาพ (กินผักผลไม้ให้มาก ๆ) ออกกำลังกายเป็นประจำ (เช่น วิ่งเหยาะ เดินเร็ว ขี่จักรยาน ว่ายน้ำ) นอนหลับพักผ่อนให้เพียงพอ และผ่อนคลายความเครียด (เช่น ฝึกโยคะ รำมวยจีน สวดมนต์ ฝึกสมาธิ ฟังเพลง) ก็อาจมีส่วนช่วยให้โรคทุเลาได้


ข้อแนะนำ

1. โรคนี้มักเป็นเรื้อรัง ไม่ค่อยหายขาด ถ้าอาการไม่มากพอทนได้ ก็ไม่จำเป็นต้องกินยาอะไรทั้งสิ้น ถ้าจำเป็นก็แนะนำให้ไปพบแพทย์และกินยาตามที่แพทย์แนะนำ และรักษาสุขภาพให้แข็งแรง โดยเฉพาะอย่างยิ่งการออกกำลังกายมีส่วนให้อาการห่างขึ้นหรือลดการใช้ยาลงได้

2. ผู้ป่วยควรหลีกเลี่ยงการซื้อยาชุดหรือยาลูกกลอนกินเอง เพราะมักมียาสเตียรอยด์ผสม แม้ยานี้จะช่วยให้อาการทุเลาได้ แต่ถ้ากินไปนาน ๆ ก็อาจทำให้เกิดผลข้างเคียงแทรกซ้อนตามมาหลายอย่าง ซึ่งอาจเกิดอันตรายร้ายแรงได้

3. การใช้ยาปฏิชีวนะ ไม่มีความจำเป็นในการรักษาโรคนี้เพราะไม่ได้เกิดจากการติดเชื้อ ยกเว้นในรายที่มีการติดเชื้อแบคทีเรียแทรกซ้อน เช่น ไซนัสอักเสบ หรือหูชั้นกลางอักเสบ ซึ่งควรปรึกษาแพทย์ในการใช้ยาชนิดนี้

4. ถ้าจำเป็นต้องใช้ยาพ่นจมูก ควรให้แพทย์เป็นผู้พิจารณาสั่งใช้ เพราะยาบางชนิดที่เข้ายาแก้แพ้หรือแก้คัดจมูก เมื่อหยอดบ่อยเกินไป ก็อาจทำให้เยื่อจมูกอักเสบมากยิ่งขึ้น

5. ในกรณีเป็นหวัด คัดจมูก โดยไม่ทราบสาเหตุชัดเจนนานเกิน 2 สัปดาห์ ควรให้แพทย์ตรวจหาสาเหตุ (ตรวจอาการ คัดจมูก/น้ำมูกไหล ประกอบ)

ควรเลือกผ้ากันไฟให้เหมาะสมกับลักษณะการใช้งาน

การเลือกผ้ากันไฟให้เหมาะสมกับลักษณะการใช้งานเป็นสิ่งสำคัญอย่างยิ่ง เพื่อให้มั่นใจได้ว่าผ้ากันไฟมีประสิทธิภาพในการป้องกันอันตรายจากไฟและสะเก็ดไฟได้อย่างเหมาะสม โดยมีปัจจัยที่ควรพิจารณาดังนี้:

1. ลักษณะการใช้งาน
งานเชื่อม งานเจียร หรือตัดโลหะ:
ควรเลือกผ้ากันสะเก็ดไฟที่มีความหนาและทนทานต่อสะเก็ดไฟและความร้อนสูง
หากต้องเจอกับสะเก็ดไฟจากงานตัดเหล็กขนาดใหญ่ ควรเลือกผ้าซิลิกา

ดับไฟขนาดเล็ก:
เลือกผ้าห่มดับไฟที่คลุมหรือห่อหุ้มวัตถุที่กำลังลุกไหม้ได้มิดชิด
ควรเลือกผ้าห่มดับไฟที่มีขนาดเหมาะสมกับพื้นที่ที่ต้องการป้องกัน

กั้นแบ่งพื้นที่:
เลือกม่านกันไฟที่กั้นการลามของไฟได้ดี และมีขนาดเหมาะสมกับพื้นที่
ควรเลือกม่านกันไฟที่มีความทนทานต่อเปลวไฟและควัน

หุ้มฉนวน:
เลือกฉนวนกันความร้อนที่หุ้มท่อหรืออุปกรณ์ได้แน่นหนา
ควรเลือกฉนวนกันความร้อนที่มีความทนทานต่ออุณหภูมิสูงและสารเคมี

2. อุณหภูมิ
เลือกผ้ากันไฟที่ทนอุณหภูมิได้ตามที่ต้องการ
หากต้องเจอกับความร้อนสูงมาก ควรเลือกผ้าซิลิกา
หากอุณหภูมิทั่วไป เลือกใช้ผ้าใยแก้วก็เพียงพอ

3. งบประมาณ
ผ้ากันไฟมีหลายราคา ควรเลือกผ้าที่มีคุณภาพดีและเหมาะสมกับงบประมาณ

4. ความทนทาน
หากต้องการความทนทานต่อการฉีกขาด ควรเลือกผ้าเคฟลาร์

5. คุณสมบัติเพิ่มเติม
หากต้องการกันน้ำหรือสารเคมี ควรเลือกผ้าที่เคลือบสารพิเศษ

ประเภทของผ้ากันไฟและการเลือกใช้

ผ้ากันสะเก็ดไฟ:
ใช้ในงานเชื่อม งานเจียร หรือตัดโลหะ
ควรเลือกผ้าที่มีความหนาและทนทานต่อสะเก็ดไฟ
ถ้าต้องเจอกับสะเก็ดไฟจากงานตัดเหล็กขนาดใหญ่ ควรเลือกผ้าซิลิก้า

ผ้าห่มดับไฟ:
ใช้ดับไฟขนาดเล็กในครัวเรือน หรือในรถยนต์
ควรเลือกผ้าที่คลุมหรือห่อหุ้มวัตถุที่กำลังลุกไหม้ได้มิดชิด

ม่านกันไฟ:
ใช้กั้นแบ่งพื้นที่ในโรงงาน หรือในอาคาร
ควรเลือกม่านที่กันไฟลามได้ดี และมีขนาดเหมาะสมกับพื้นที่

ฉนวนกันความร้อน:
ใช้หุ้มท่อหรืออุปกรณ์ต่างๆ ในโรงงานอุตสาหกรรม
ควรเลือกฉนวนที่ทนความร้อนได้ดี และมีขนาดเหมาะสมกับท่อหรืออุปกรณ์

ตัวอย่างการเลือกผ้ากันไฟให้เหมาะสมกับงาน
งานเชื่อมทั่วไป: เลือกผ้าใยแก้วสีทองหนา 0.9 มม. น้ำหนัก 890 กรัม/ตร.ม.
งานตัดเหล็กขนาดใหญ่: เลือกผ้าซิลิก้า
ดับไฟขนาดเล็กในครัวเรือน: เลือกผ้าห่มดับไฟขนาด 1 เมตร x 1 เมตร หรือ 1.2 เมตร x 1.8 เมตร
กั้นแบ่งพื้นที่ในโรงงาน: เลือกม่านกันไฟที่มีขนาดเหมาะสมกับช่องเปิด
หุ้มท่อที่มีความร้อนสูง: เลือกฉนวนกันความร้อนที่ทำจากผ้าซิลิกา

การเลือกผ้ากันไฟให้เหมาะสมกับลักษณะการใช้งาน จะช่วยให้คุณปลอดภัยจากอันตรายจากไฟและสะเก็ดไฟได้อย่างมีประสิทธิภาพค่ะ